Zatrzymać to, co ulotne

Na końcu drogi poznania jest nie wiedza, lecz pytanie – mówi Bogdan Białek, redaktor naczelny „Charakterów”. Właśnie ukazał się dwutomowy wybór jego tekstów, będący podsumowaniem czterdziestu lat pracy dziennikarskiej. W tych książkach można znaleźć m.in. przejmujące rozmowy z Markiem Edelmanem, Barbarą Skargą czy Ryszardem Kapuścińskim.

Piotr Żak: Lektura tych książek pokazuje, że swoistym spinaczem wszystkiego, co Cię interesuje, jest zwykły człowiek, jego codzienne, zwyczajne życie...

Bogdan Białek: – Moi rodzice byli prostymi ludźmi, prowadziliśmy zwyczajne życie, jakie było udziałem milionów ludzi w tym kraju. Doświadczaliśmy ubóstwa, niedostatku, cierpienia, ale przeżywaliśmy też radość, były chwile bardziej obfite. Jako małe dziecko musiałem być bardzo samodzielny, zadbać o pożywienie, o ciepły kąt, czasami o jakiś przyodziewek. I już wtedy nie odstępowało mnie pytanie: „Co mogę w tej sytuacji zrobić?”. Czasami wiedziałem od razu, częściej nie wiedziałem, ale wtedy chciałem się dowiedzieć. Pytałem innych albo zwracałem się do Boga, albo po prostu siedziałem i czekałem, aż się dowiem. I prawie zawsze się dowiadywałem. Czasami okazywało się, że najlepsze, co mogę zrobić w danej sytuacji, to nic nie robić. Wtedy pilnowałem sam siebie, żeby nic nie robić, i na ogół rzeczy same się układały.

Tę ciekawość, o której mówisz, szczególnie widać w rozmowach zawartych w drugim tomie.

– Cechą mojego pokolenia, a przynajmniej grupy rówieśniczej, w której wzrastałem, było szukanie tych, którzy mogą nam coś powiedzieć, i zadawanie im pytań. Czuliśmy, że formułowanie pytań jest ważniejsze nawet od szukania odpowiedzi. Dosyć wcześnie zrozumiałem, że na końcu drogi poznania jest nie wiedza, lecz pytanie. Teraz jestem na takim etapie życia, że właściwie ani wiedza, ani pytanie już mnie nie intrygują.

A co Cię intryguje?

– Bycie. Nie ma nic ważniejszego niż ten moment, który jest. Niedawno przez sekundę czułem, że coś poznałem, że coś wiem. Ten moment minął i gdybyś mnie zapytał, czego się dowiedziałem, to nie byłbym w stanie odpowiedzieć. Chcę przez to powiedzieć, że mam w sobie coraz większą zgodę na to, że nie wiem. Nie wzbudza to we mnie żadnego niepokoju, ale równocześnie nie oznacza, że nie jestem ciekawy. Ogromną ciekawość wzbudza we mnie spotkanie z drugim człowiekiem. Bardzo mnie ono intryguje: co to znaczy spotkać się? kiedy się spotykamy? co się dzieje w spotkaniu? Spotkanie to szczególne misterium, misterium codzienności. Dla mnie największym misterium jest zwykły człowiek, zwykłe, szare życie. Zwróć uwagę, że wszyscy moi rozmówcy prowadzili zwykłe życie. Można by się żachnąć, powiedzieć: „Jak to?! Kapuściński prowadził zwykłe życie? Przecież on tyle jeździł!”. No tak, ale tam, gdzie pojechał, prowadził normalne życie, troszczył się o zdrowie, o mieszkanie, o jedzenie. I miejscem, w którym spotykałem się z tymi moimi rozmówcami, była właśnie ta zwyczajność.

***

Prowincje oraz Cienie i ślady można kupić w salonach Empiku, a także w sklepie internetowym

na www.sklep.charaktery.eu.

Bogdan Białek (ur. 1955, Białystok) jest biznesmenem, wydawcą, dziennikarzem, psychologiem... Jako dziennikarz zadebiutował w sierpniu 1973 r. w „Gazecie Białostockiej”. W Kielcach zamieszkał w 1979 roku, po ukończeniu psychologii na UJ. W 1980 roku załozył „Notes”, jedno z pierwszych pism solidarnościowych, i był jego redaktorem naczelnym. Pracował też naukowo na WSP w Kielcach, a potem na UJ. W połowie lat 80. związał się z Instytutem Psychologii Zdrowia. Porzucił jednak psychologię na rzecz dziennikarstwa i w styczniu 1990 roku stworzył pierwszy w Polsce regionalny dodatek do „Gazety Wyborczej”. W 1997 roku, po rozstaniu z „GW”, rozpoczął wydawanie „Charakterów” – pierwszego polskiego magazynu psychologicznego „dla każdego”. Z czasem utworzył Wydawnictwo „Charaktery” http://www.charaktery.eu/, które obok swojego flagowego tytułu wydaje inne czasopisma psychologiczne oraz książki.

Od wielu lat energicznie działa w kwestii pojednania polsko-żydowskiego oraz chrześcijańsko-żydowskiego. W 2005 roku powołał do życia Stowarzyszenie im. Jana Karskiego http://www.jankarski.org.pl/

Ksiązki ukazuje się w 40-lecie pracy dziennikarskiej Bogdana Białka.

REPORTAŻ, CZYLI POLSKA SPECJALNOŚĆ

w najlepszym wykonaniu autorów i reporterów
Dużego Formatu i Gazety Wyborczej

“Made in Poland” to autoportret reporterów dużego formatu. Mariusz Szczygieł, Wojciech Tochman, Włodzimierz Nowak, Włodzimierz Kalicki, Katarzyna Surmiak-Domańska, Wojciech Jagielski, Leszek K. Talko i wielu innych mistrzów sztuki opowiadania bez fikcji wybrało swoje najciekawsze teksty, by zaprezentować je czytelnikom. Są wśród nich głośni “Chłopcy z motylkami” Jacka Hugo-Badera o wojnie, jaką reporter wytoczył bandytom na warszawskim blokowisku, „To nie mój pies, ale moje łóżko” Lidii Ostałowskiej i Pawła Smoleńskiego” o Agnieszce Osieckiej czy też “Książka wisiała, manikura trwała” Grzegorza Sroczyńskiego - opowieść o PRL-owskim relikcie: książkach skarg i zażaleń.

Premiera antologii związana jest z debiutem odnowionego „Dużego Formatu”, ukazującego się co czwartek reporterskiego dodatku do „Gazety Wyborczej”.

W reportażu widać świat w zbliżeniu. Wszystko nabiera wtedy sensu. To przywilej, który wyróżnia reportaż spośród gatunków dziennikarstwa I pozwala temu wynalazkowi sprzed prawie stu lat trwać I konkurować dziś z nowoczesnymi, szybkimi mediami.

Włodzimierz Nowak, reporter, szef “Dużego Formatu”

Reportaż jest właściwie nonsensem. Bo ślamazarny, zawsze spóźniony, przegrywa z telewizją I internetem. A mimo to “Gazeta Wyborcza” przez tyle lat pielęgnuje ten jawny nonsense, znajdując w tym niezwykłe poparcie czytelników. Widocznie reportaż mówi więcej niż informacja, nawet obrazkowa, i inaczej niz publicystyka. Może zaspakaja potrzebe obcowania z bohaterami, potrzebe współczesnej fabuły, potrzebe współuczestnictwa w wydawrzeniach za pośrednictwem tego bohatera, jakim w reportażu jest autor.”

Małgorzata Szejnert

Ta autobiograficzna poetycka opowieść jest zapisem dramatycznego wchodzenia w dorosłość neurotycznie wrażliwej dwudziestolatki. Nie straciła na aktualności, bo podejmuje problem ponadczasowy delikatnej, naiwnej jeszcze kobiecej niewinności zderzającej się z brutalną mechanicznością i inercją reguł społecznych gier zastanego świata. Reakcją jest pełen determinacji bunt, który znajduje swój wyraz w totalnym eskapizmie, zawierającym w sobie odmowę uczestniczenia w społecznych strukturach (ucieczka do szpitala psychiatrycznego) i nawet w samej rzeczywistości (intoksykacja twardymi narkotykami i dużymi dozami farmaceutycznych środków modyfikujących świadomość).

Rozpaczliwy protest, który nie mogąc znaleźć wyrazu w akcie zniszczenia tego, co nie może zostać zaakceptowane, znajduje ujście w autodestrukcji i, na szczęście, w akcie literackiej kreacji.

Eda Ostrowska jest poetką i prozatorką o znaczącym dorobku, postacią ważną dla polskiej kontrkultury lat 80. Magnetyzm jej charyzmatycznej osobowości przyciągał wielu podobnych jej autsajderów. To późne dziecko epoki Stachury, polskiego pokolenia hippisowskich „dzieci kwiatów”, ale w jej pisarstwie jest już coś punkowo drapieżnego, autowiwisekcyjnego”.

/Kazimierz Bolesław Malinowski, fragment wstępu do książki/

Przedstawiona proza miała swoje pierwsze wydanie w "Iskrach" w 1983 roku. Obecnie autorka dokonała całkowicie nowej redakcji, co stanowi o jej sile i urodzie.

Eda Ostrowska, ur. 9 sierpnia 1959 r. w Sławatyczach. Debiutowała w 1977 r. w Kamenie wierszem „Przechylę ciebie...”. Trzykrotnie otrzymała nagrodę im. J. Czechowicza: w 1984 r. (za tomiki wierszy „Ludzie, symbole i chore kwiaty” oraz „Smugi pieprzu”) i w 1989 r. (za tomiki wierszy „Tajemnica I bolesna” i „Małmazja”) nagrody III stopnia, a także w 1991 r. nagrodę II stopnia za „Psalmy”.

W 1989 r. za twórczość poetycką, w szczególności tomik wierszy pt. „Małmazja”, uzyskała Nagrodę Artystyczną Młodych im.S. Wyspiańskiego (II stopnia), zaś w 1995 r. – I nagrodę w IX Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. E. Stachury. W roku 2011r. została laureatką XVII Konkursu Poetyckiego im. Anny Kamieńskiej za tomik poezji wydany w roku 2010 „Śmiech i łaska”. Nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia w dziedzinie poezji w 2012 r.

Pierwsza biografia Bogusława Meca – piosenkarza, artysty plastyka i kompozytora. Książka ta nie jest opowieścią o estradzie, o piosenkach i piosenkarzach. To przejmująca historia człowieka, który od najmłodszych lat musiał walczyć o akceptację. Kochał i niszczył. Budził podziw i zrażał do siebie innych. To także zapis niezwykłej i trudnej miłości do żony, która przez długie lata wyciągała go z różnych piekieł. Życie Bogusława Meca było ciekawsze niż jego twórczość - mówią bliscy. Piosenkarz, który zasłynął utworem „Jej portret”, nie akceptował wad ani u siebie, ani u innych. Istnieje tylko czerń i biel – powtarzał.

Byłam z Maćkiem do bólu szczera, dlatego bałam się tego, co przeczytam.

Ta książka otworzyła mi oczy.
Jolanta Mec

Zapraszamy na spotkanie autorskie z Maciejem Wasielewskim, które odbędzie się 20 czerwca (czwartek) o godzinie 19.00 we Wrzeniu Świata, ul. Gałczyńskiego 7. Rozmowę z autorem oraz z Jolantą Mec poprowadzi Michał Nogaś z Programu Trzeciego Polskiego Radia. Wstęp wolny!

Maciej Wasielewski (ur. 1982) był ulicznym grajkiem w Nowej Zelandii, kopał rowy na warszawskich budowach i patroszył ryby na Wyspach Owczych. Jest finalistą pierwszej edycji konkursu stypendialnego Fundacji „Herodot” im. R. Kapuścińskiego i współautorem książki 81:1. Opowieści z Wysp Owczych (z Marcinem Michalskim), nominowanej m.in. do Nagrody im. Beaty Pawlak. Autor książki "Jutro przypłynie królowa".

Kto raz odwiedzi Toskanię czy Umbrię, nigdy nie zapomni urody tych miejsc. Zachwycony obezwładniającym wręcz pięknem już zawsze będzie za nimi tęsknił, bo dzięki nim odkryje nowy sposób patrzenia na świat.

Wiedzą o tym autorzy subiektywnego przewodnika po Toskanii i Umbrii, którzy te najbardziej malownicze regiony Włoch przemierzyli wielokrotnie, a teraz dzielą się zgromadzonymi przez lata doświadczeniami z podróży, licznymi oczarowaniami i niezwykłymi przygodami. Sugestywnie piszą o tym, co - oprócz Galerii Uffizi we Florencji i Krzywej Wieży w Pizie - trzeba koniecznie zobaczyć, gdzie porzucić utarte turystyczne szlaki, kiedy zrezygnować z hotelu na rzecz agriturismo, w jakiej restauracji zjeść najlepszy we Włoszech deser panna cotta, gdzie skosztować znakomitego domowego wina, a kiedy za wszelką cenę unikać grappy...

Tę napisaną z wielką pasją opowieść zdobią unikatowe fotografie, na których autorzy przedstawiają Toskanię i Umbrię w sposób piękny, lecz nie upiększony.

Anna Maria Goławska - ur. w 1974 roku, poetka, podróżniczka. Debiutowała w kwartalniku literackim „Akcent". Jest autorką książek poetyckich: Sumienna rzeźniczka, Postępująca personifikacja oraz prozatorskich: Toskania, Umbria i okolice. Przewodnik subiektywny i Włochy. Podróż na południe.

Grzegorz Lindenberg - ur. w 1955 roku, socjolog, współtworzył „Gazetę Wyborczą" i „Super Express", konsultant dla mediów i wydawców, pomysłodawca Koalicji dla Zwierząt. 

Tłumaczenie Magda Papuzińska

Wydawnictwo Pierwsze 2013

Stron: 296

Format: 130 x 204 mm

Patronat: Centrum Nauki Kopernik

ISBN 978-83-927952-6-1

Cena: 34,90 w tym 5 proc. VAT

O KSIĄŻCE:

Podręcznik do matematyki? Bez paniki! To podręcznik matemagii! Czarodziejska książka, która pokazuje, jak fascynujące i zabawne mogą być liczby i działania arytmetyczne, jeśli spojrzy się na nie z odpowiedniej strony (od lewej, a nie tak jak nas uczono w szkole – od prawej). Ta książka błyskawicznie uczy błyskawicznego liczenia, usprawnia pamięć (w każdym wieku) i pokazuje jak zdobyć popularność. Parę ćwiczeń wystarczy, by czytelnik zdołał wprawić w osłupienie znajomych, a być może nawet jury i publiczność programu „Mam talent” umiejętnością mnożenia w pamięci trzycyfrowych liczb, wyciągania pierwiastków i operacjami na ułamkach – bez użycia kartki i ołówka, szybciej niż przy pomocy kalkulatora. Znany matemagik, a przy okazji profesor matematyki Arthur Benjamin ujawnia tutaj magiczne triki, które sprawiają, że po chwili czytelnik sam zaczyna myśleć jak matematyczny geniusz. Zwykły podręcznik mówi: „Musisz się nauczyć matematyki”. „Matemagia” zachęca: „Spójrz, liczby są po prostu piękne”.

Pierwsza książka, którą objęło patronatem Centrum Nauki Kopernik

ISBN 978-83-927952-92

okładka miękka

224 strony

format 140 x 205

cena 34,90 zł w tym 5 proc. VAT

Wydawnictwo Pierwsze 2013

Patronat: „Kocie sprawy”

Opis książki

Riko, ogromny bury kocur o kamiennym spojrzeniu, posturze atlety i złotym sercu był panem i władcą okolicy, w której na nowym osiedlu stanął i nasz dom. Budowa osiedla wywróciła do góry nogami jego świat, ale Riko odnalazł się w nowym otoczeniu. Potrafił zająć się nie tylko sobą, ale i zaopiekować swoją rodziną, a nawet pomagać obcym, a słabszym od siebie kotom – silniejszych, prawdę mówiąc, nie było – i bardzo wiele nauczyć nas, ludzi, u których zamieszkał.

Riko każdego dnia miał nam coś do powiedzenia w sprawach zasadniczych – jak być wiernym i dobrym, odważnym i łagodnym, silnym i delikatnym, twardym i wrażliwym, władczym i opiekuńczym. Było i jest zaszczytem, że nam zaufał.

Niesamowite wręcz uczynki Rikiego – od uratowania obcego, niemal umierającego kociaka, którego znalazł podczas patrolu i przyniósł do swojego ogrodu, poprzez zbudowanie higienicznej toalety w pokoju, w którym na prawie trzy dni zamknęli go i gdzieś pojechali roztargnieni ludzie, aż do odnalezienia i sprowadzenia do domu, po latach poszukiwań, własnego syna – stały się przedmiotem rodzinno-towarzyskich pogwarek, budzących najpierw zainteresowanie nastolatków, a potem także ich rodziców. Ktoś wreszcie wpadł na pomysł, że ponieważ tych historii jest coraz więcej i coraz trudniej wszystkie spamiętać, to może by je spisać.

Uzupełnieniem książki jest słowniczek kociego języka.

Francuski bestseller nagrodzony prestiżową Prix Sorcières. Drugi tom przebojowej serii o parze nierozłącznych przyjaciół.

Choć zdają się zupełnie różni, tworzą zgrany duet: wrażliwy Chrupek i troskliwy Miętus. Zawsze stają na wysokości zadania – choćby po to, by spojrzeć na nie z bliska i wycofać się z wdziękiem. Razem znajdą odpowiedź na każde pytanie.   

Jak oswoić noc za pomocą farb?

Czy trzeba pisać wiersze, żeby być poetą?

Jak nie dać się ubrać w sałatkę owocową?

Czy można zakochać się w kawałku sera?

Rozbrajająco zabawne ilustracje, zwięzłe dowcipne dialogi i szybki rytm obrazkowej opowieści sprawiają, że dzieci w mgnieniu oka zakochują się w książkach o Chrupku i Miętusie. To idealna lektura dla początkujących czytelników.

Delphine Bournay (ur. 1974) – francuska ilustratorka i autorka książek dla dzieci. Popularność zdobyła dzięki pięciotomowej serii o Chrupku i Miętusie, która we Francji stała się bestsellerem.

Więcej przygód pary nierozłącznych przyjaciół znajdziecie w tomie „Chrupek i Miętus – dzikie zwierzęta”:

Książka Ibn Warraqa „Dlaczego nie jestem muzułmaninem?” czekała ponad dziesięć lat na swojego wydawcę w Polsce. Dziś można ją kupić za pośrednictwem strony Euroislam.pl i w wybranych księgarniach w całym kraju. Wstęp do polskiego wydania napisał Andrzej Koraszewski z portalu Racjonalista.pl, działacz opozycyjny, dziennikarz paryskiej „Kultury”. Przedtem odniosła ogromny sukces w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych, wywołując publiczną debatę - wyrażali się o niej z uznaniem lewicowy premier Czech i konserwatywny publicysta „Spectatora”.

Ibn Warraq pochodzi z Pakistanu. Wzrastał w środowisku muzułmańskim. Islam nie ma przed nim tajemnic. Po reakcji świata islamskiego na książkę Salmana Rushdiego porzucił religię i stał się jednym z najważniejszych rzeczników zeświecczenia islamu. Założył Instytut Sekularyzacji Społeczeństwa Islamskiego (ISIS). Działa na rzecz przestrzegania praw człowieka w świecie islamu. Otwarcie krytykuje idee świętej wojny, muzułmański patriarchat i brutalne kary wymierzane za łamanie islamskiego prawa szariatu.

Ibn Warraq to nieprawdopodobny erudyta i świetny pisarz, który ukazuje nam współczesne dylematy muzułmańskiego świata w najbardziej przejrzysty dla nas sposób. Jest nie tylko doskonałym znawcą historii i kultury islamu, ale również historii i kultury Zachodu. Przybliża i pozwala zrozumieć tamtą rzeczywistość – pisze we wstępnie do polskiego wydania współpracownik paryskiej „Kultury” i były dziennikarz polskiej sekcji BBC Andrzej Koraszewski, porównując autora do rosyjskich dysydentów z początku lat 70, którzy zwalczani we własnej ojczyźnie, jednocześnie ignorowani byli przez zachodnie elity.

Pozycja ta pozwala lepiej zrozumieć argumenty aktywistów zwalczających religijny terror spod znaku islamu zarówno tych w Europie, jak i świecie muzułmańskim. Polaków zaś ostrzega przed naiwnością i błędami popełnionymi przez zachodnie społeczeństwa w imię ideologii multikulturalizmu, cynicznie wykorzystywanej przez politycznych koniunkturalistów i wielu muzułmańskich kaznodziejów, którzy chętnie wprowadziliby islam w całej Europie.

Książka przełamująca tabu. Wolna do politycznej poprawności. Otwarcie mówi o tym, o czym wielu najchętniej by milczało.

--------------

Dziś na Zachodzie toczy się ostry spór, właściwie wojna, pomiędzy działaczami praw człowieka i humanistami broniącymi demokratycznych wartości naszego kręgu kulturowego z jednej strony, a skrajną lewicą i poprawnymi politycznie mediami promującymi tzw. wielokulturowość, w tym głównie ekspansję radykalnego islamu, z drugiej. W Polsce, gdzie te kwestie dopiero szukają swego miejsca w debacie publicznej, książka Ibn Warraqa może przyczynić się do tego, żeby ten spór nie stał się wojną, lecz rzeczową dyskusją.